Twee jaar geleden wilde ik persé een paard schilderen gewoon omdat ik dat nog nooit gedaan had. Dus ik ben toen op zoek gegaan naar een mooi paard en die heb ik gevonden in het plaatsje Tempel op een kleine manege. Daar maakte ik kennis met Gratcio, het perfecte paard voor een prachtig paardenportret. Ik wilde ook zelf de foto's maken zodat ik een goed beeld had. Het fotomoment was magisch, een blauwe lucht een een lage zon voor de nodige warme gloed. Dat was vast een geslaagd project. Met volle overgave begon ik aan dit schilderij. En ik was al heel ver toen er ineens heel veel andere dingen op mijn pad kwamen waardoor ik even niet meer toekwam aan het paardenportret. En "even" werd steeds langer en opeens stond het er al twee jaar onaangetast op de ezel in mijn woonkamer. En toen kwam ineens dat moment dat ik weer zin kreeg om er aan verder te werken. En daar kan ik dan best wel trots op zijn. Het is af, en het is mooi.
